Το υπέροχο φως του Ιερού Βράχου…

Το σπίτι, η μικρή λευκή μονοκατοικία κάτω από την Ακρόπολη, είναι γεμάτη με λουλούδια. Ανθοδέσμες έχουν τοποθετηθεί στα κάγκελα του μπαλκονιού που οδηγούν στο εσωτερικό του (ένα στυλ αρχιτεκτονικής που παραπέμπει στη δεκαετία του εξήντα, νοσταλγικό αλλά πάντα όμορφο) στα παράθυρα, στα σκαλοπάτια. Το κόκκινο των λουλουδιών έρχεται σε αντίθεση με το κάτασπρο. Το κόκκινο, άλλωστε, το εκρηκτικό κόκκινο του πάθους, όπως και το μαύρο ήταν τα χρώματα που αγαπούσε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τα χρώματα των μεγάλων αντιθέσεων. Ο παγκόσμιος μουσικοσυνθέτης έτσι ήταν άλλωστε σαν χαρακτήρας. Παθιασμένος, εκρηκτικός αλλά και ήρεμος, ποτέ όμως μελαγχολικός. Ισως μόνο όταν συνειδητοποίησε ότι ήταν βαριά άρρωστος να είχε κάποιες μελαγχολικές στιγμές. Κοιτάζοντας έξω από το μεγάλο παράθυρο θα σκεφτόταν ότι σε κάποια στιγμή δεν θα μπορεί να αντικρύσει τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως. Ακριβώς όπως έκανε κάθε πρωί που ξυπνούσε. Μέσα σε ένα σπίτι ζεστό, φιλικό, όχι όμως ιδιαίτερα μεγάλο όπως μου το περιέγραφε φίλος αρχιτέκτονας που το είχε επισκεφθεί. Ο τεράστιος Μίκης σε όλα αυτά τα μοναδικά χρόνια της επαγγελματικής του ζωής συνεργάστηκε με προσωπικότητες διεθνούς κύρους. Μεγάλους ποιητές, συνθέτες, πολιτικούς, διάσημους τραγουδιστές και συγκροτήματα όπως οι μυθικοί Beatles. Επιλέγω να τον αποχαιρετήσω με μία ασπρόμαυρη φωτό που μου έκανε εντύπωση. Τη θεωρώ εκπληκτική. Ο πανύψηλος Μίκης στο πόντιουμ και λίγο πιο μακριά η «μινιατούρα» Εντίθ Πιαφ με την τεράστια φωνή. Μία συνεργασία σταθμός…