Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη (Α’ 23,6) ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Και αυτό γιατί, πίσω από τις ορατές αφορμές και διαφορές μεταξύ των Αθηναίων και των Πελοποννησίων, που οδήγησαν στη διάλυση της τριακονταετούς ειρήνης, υπήρχε ο πλέον αληθινός αλλά καθόλου προφανής λόγος [«την μεν γαρ αληθεστάτην πρόφασιν, αφανεστάτην δε λόγω»]. Αυτός, κατά τη γνώμη του Θουκυδίδη, ήταν ότι «η διαρκώς αυξανόμενη δύναμη των Αθηναίων φόβιζε τους Λακεδαιμονίους και τους εξανάγκασε να αρχίσουν τον πόλεμο» [«τους Αθηναίους ηγούμαι μεγάλους γιγνομένους και φόβον παρέχοντας τοις Λακεδαιμονίοις αναγκάσαι ες το πολεμείν»]. Την άποψη αυτή θα επαναλάβει στο βιβλίο Α’, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση όσα λέει για την απόφαση των Λακεδαιμονίων να πάνε σε πόλεμο: «Αυτό έγινε», λέει, «όχι γιατί πείστηκαν από τις παροτρύνσεις των συμμάχων τους αλλά από φόβο μήπως οι Αθηναίοι αυξήσουν ακόμη περισσότερο τη δύναμή τους, καθώς έβλεπαν ότι είχαν ήδη υπό την εξουσία τους το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας» [Α’ 88 «ὅσον φοβούμενοι τοὺς Ἀθηναίους μη επί μείζον δυνηθώσιν, ορώντες αυτοίς τα πολλά της Ελλάδος υποχείρια ήδη όντα»].

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή