Είναι η δεύτερη φορά σε μια βδομάδα που θα γίνω δυσάρεστος. Αλλά ύστερα από 60 χρόνια εκπαιδευτικής διακονίας, για την οποία αδέκαστοι κριτές της είναι οι μαθητές μου, έχω το δικαίωμα να εκφράζω την απελπισία μου για την εκπαιδευτική μας κατιούσα. Είχα παππού από μητέρα δάσκαλο, πατέρα λυκειάρχη, εγώ, η γυναίκα μου, τα δύο μου αδέλφια καθηγητές ήταν σε διάφορες επιστήμες, από την Αρχιτεκτονική έως τη Φυσική και την Αρχαιολογία. Είχα τη χαρά να διδάξω σε λαϊκά σχολεία, σε νυχτερινά εμποροϋπαλλήλων, σε φροντιστήρια, σε καλλιτεχνικές σχολές, σε σεμινάρια και σε δημόσια και ιδιωτικά μέσης εκπαίδευσης και 20 χρόνια στο Πανεπιστήμιο. Εχω λοιπόν το δικαίωμα να έχω τη γνώμη και να ασκώ κριτική για τη στάθμη των εκπαιδευτικών προβλημάτων του τόπου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή