Στρατηγική υπερέκταση σε έναν πολυκεντρικό κόσμο

Στο σημερινό πολυκεντρικό διεθνές σύστημα, ένα κράτος, όσο ισχυρό και να είναι, δεν μπορεί να αποφασίζει μόνο του και να επιβάλλει τις θέσεις του σε μεγάλη γεωγραφική κλίμακα. Δεν είναι τυχαίο ότι όχι μόνο η Κίνα, αλλά και περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Τουρκία, το Ιράν, η Ινδία, το Πακιστάν διεκδικούν διευρυμένη αυτονομία κινήσεων στην άμεση περιφέρειά τους, χωρίς να θεωρούν απαραίτητη τη συνεννόηση με την υπερδύναμη. Αντιθέτως, όπως συμβαίνει μεταξύ Μόσχας – Aγκυρας, αναπτύσσεται ένα condominium, ένας διακανονισμός, σύμφωνα με τον οποίο γίνεται αποδεκτή μία κατάσταση ανταγωνιστικής συνεργασίας έως και στρατηγικής κατανόησης, ώστε να μένουν εκτός νυμφώνος οι δυνάμεις της Δύσης και να διευθετούν τα ζητήματα μόνο οι πιο επιθετικοί περιφερειακοί δρώντες. Και αυτή η αναδυόμενη τα τελευταία χρόνια συνθήκη παγιώνεται κατά τέτοιο τρόπο, όπου οι ΗΠΑ δεν δύνανται να την αναστείλουν ή τελοσπάντων να τη μετριάσουν σε ικανοποιητικό για αυτές βαθμό. Εξάλλου, η στρατηγική υπερέκταση των περασμένων δεκαετιών, ιδίως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, έδειξε τα όρια της αμερικανικής παντοδυναμίας.