«Και συ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό… Και συ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον φασισμό…» ξεπηδούσαν τα λόγια του Μίκη, στη μεγαλειώδη μεταδικτατορική συναυλία του, σαν κεραυνοί, για να ενωθούν με τις φωνές χιλιάδων θεατών που έπειτα από επτά χρόνια «στον γύψο» είχαν επανακατακτήσει την ελευθερία να βροντοφωνάζουν αυτό που σκέφτονται. Το τραγούδι εκείνο μιλούσε για τους μήνες (Οκτώβριος 1969 – Απρίλιος 1970) που ο Μίκης Θεοδωράκης πέρασε στις φυλακές Ωρωπού – μαζί με άλλους συναγωνιστές (Μανώλης Γλέζος, Ανδρέας Λεντάκης κ.ά.) – ως κρατούμενος της χούντας των Συνταγματαρχών. Και δεν είναι το μοναδικό που γράφτηκε για τη συγκεκριμένη συγκυρία. Το «Διότι δεν συνεμορφώθην» μιλάει για μια ιστορία που έλαβε χώρα στα 24 τετραγωνικά του κελιού στον Ωρωπό, την επιστολή διαμαρτυρίας του Μίκη στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό που η διοίκηση των φυλακών δέσμευσε «διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή