Το δώρο του Θεού

Ηταν πρωί, έγραφα, όταν η σύζυγός μου μού ανήγγειλε τον θάνατο του μεγάλου Μίκη. Αρχικά δεν το πίστεψα. Υποσυνείδητα σκέφτηκα «δεν μπορεί, κάποια υπερβολή των πρωινάδικων» θα είναι πάλι. Μόνο ύστερα από κάποιες ώρες συνειδητοποίησα πως έχασα τον οδηγό της νιότης μου. Ημουν έξι ετών, το 1965, όταν οι γονείς μου, μη δηλωσίες εξόριστοι της Μακρονήσου, όπου ο πατέρας μου είχε γνωρίσει τον Μίκη, με πήραν σε μια συναυλία του μεγάλου συνθέτη στη Θήβα. Και ήμουν δεκαπέντε όταν ήρθα μόνος μου για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1974 για να παρακολουθήσω την πρώτη, από τις δύο, μεγάλες συναυλίες του Οκτωβρίου στο Καραϊσκάκης. Καθόλου τυχαίο που ο Μίκης δήλωνε το 2003 πως άλλαξε ιδέες, κόμματα, απόψεις αλλά ποτέ δεν άλλαξε ομάδα. Τον Ολυμπιακό. Ισως αυτός είναι ο λόγος που από τότε πήγαινα τακτικά στο παλιό και έγινα μόνιμος στο νέο Καραϊσκάκης.