«Ηταν τότε ένα αναγκαίο κακό. Δεν είχα άλλη επιλογή, διότι δεν είχαμε πλειοψηφία. Μου έλειπαν το ’15 δύο βουλευτές, είχα 149». Ετσι περιέγραψε τις σχέσεις του με τον Πάνο Καμμένο ο Αλέξης Τσίπρας. Οσοι όμως θυμούνται καθαρά το πρωινό της 26ης Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς δεν έχουν ξεχάσει ότι ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός δεν έμοιαζε εγκλωβισμένος από τον πούρο δεξιό εταίρο του. Η μικρή διάρκεια του ραντεβού τους στη συριζαϊκή κομματική έδρα και οι on camera ανακοινώσεις του Ανεξάρτητου Ελληνα ήταν οι δύο πρώτες ενδείξεις πως δεν τους έφερε κοντά μόνο ο αντισυστημισμός. Η ευκολία με την οποία αποφασίστηκε η συνεργασία τους επιβεβαίωσε για τους υποψιασμένους ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν σκεφθεί ποτέ στα σοβαρά τη συνεργασία με άλλο κόμμα. Οσο ο καιρός περνούσε – και μέχρι το τέλος της κοινής τους πορείας – η καθημερινότητα της συγκυβέρνησής τους απέδειξε ότι κάτι πιο βαθύ από την εξουσία τούς είχε δέσει. Για την επιλεκτική τσιπρική μνήμη, λοιπόν, ίσως φταίει η στρατηγική που σχεδιάζει η Κουμουνδούρου εν όψει της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή