Μνήμη

«Ηταν τότε ένα αναγκαίο κακό. Δεν είχα άλλη επιλογή, διότι δεν είχαμε πλειοψηφία. Μου έλειπαν το ’15 δύο βουλευτές, είχα 149». Ετσι περιέγραψε τις σχέσεις του με τον Πάνο Καμμένο ο Αλέξης Τσίπρας. Οσοι όμως θυμούνται καθαρά το πρωινό της 26ης Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς δεν έχουν ξεχάσει ότι ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός δεν έμοιαζε εγκλωβισμένος από τον πούρο δεξιό εταίρο του. Η μικρή διάρκεια του ραντεβού τους στη συριζαϊκή κομματική έδρα και οι on camera ανακοινώσεις του Ανεξάρτητου Ελληνα ήταν οι δύο πρώτες ενδείξεις πως δεν τους έφερε κοντά μόνο ο αντισυστημισμός. Η ευκολία με την οποία αποφασίστηκε η συνεργασία τους επιβεβαίωσε για τους υποψιασμένους ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν σκεφθεί ποτέ στα σοβαρά τη συνεργασία με άλλο κόμμα. Οσο ο καιρός περνούσε – και μέχρι το τέλος της κοινής τους πορείας – η καθημερινότητα της συγκυβέρνησής τους απέδειξε ότι κάτι πιο βαθύ από την εξουσία τούς είχε δέσει. Για την επιλεκτική τσιπρική μνήμη, λοιπόν, ίσως φταίει η στρατηγική που σχεδιάζει η Κουμουνδούρου εν όψει της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης.