Περί συνοχής

Στο μυθιστόρημα «Εξι Νύχτες στην Ακρόπολη», ο βραβευμένος Γιώργος Σεφέρης περιγράφει την προσπάθεια εφτά νέων, στα τέλη του ’20, να αποκτήσουν ως παρέα συνοχή. Η ιδέα που πέφτει στο τραπέζι είναι να επισκέπτονται όλοι μαζί την Ακρόπολη μία φορά τον μήνα και συγκεκριμένα τη νύχτα με πανσέληνο. «Στην Ακρόπολη, κατά πανσέληνον θα βρούμε την ενέργεια που θα κινήσει τα νερά μας για να κοινωνήσουν. Αλλά μπορεί να βρούμε και μιαν άλλη δύναμη που δεν είναι απίθανο να βοηθήσει τον σκοπό μας. Τη δύναμη της κληρονομιάς των αθάνατων προγόνων μας…», έλεγε ο Νικόλας στην ομήγυρη του μεσοπολέμου. Για την ίδια χρονική περίοδο, των παιδικών του χρόνων, ο Μίκης Θεοδωράκης εξιστορούσε: «Περάσαμε από την Αθήνα ένα διάστημα. Εκείνο που μου έμεινε αξέχαστο ήταν η επίσκεψη στην Ακρόπολη. Και φαίνεται ότι αυτή η αρμονία του Παρθενώνα επηρέασε πάρα πολύ τον εσωτερικό μου κόσμο». Σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις θα ομολογήσει κοιτάζοντας τη θέα της Ακρόπολης από το καθιστικό του: «Αυτή η εικόνα θα μου λείψει περισσότερο από όλα όταν θα φύγω», προσθέτοντας: «Χρόνια την κοιτάω και δεν την έχω χορτάσει ακόμα. Η εικόνα της Ακρόπολης είναι σαν συμφωνία».