Τόπος απρόσιτος. Απάτητο μέχρι τώρα το χώμα του. Κρυμμένος πίσω από το λυόμενο θέατρο στο Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας. Τα σπλάγχνα του σκαμμένα με ανασκαφική ακρίβεια. Λίγα μέτρα πιο ‘κεί από το περιφραγμένο και κενό από ευρήματα σκάμμα, πεταμένα, χρησιμοποιημένα γάντια. Ασπρα και μαύρα. Τα δεκάδες χέρια που τα φόρεσαν απουσιάζουν. Κι όμως «μιλούν» καθώς τα δάχτυλα – άλλα μέσα κι άλλα έξω – σχηματίζουν γράμματα που στην ελληνική νοηματική σημαίνουν το ρήμα «μιλάω». Απόντες κι όσοι έσκαψαν. Κι εκείνοι που έκοψαν και στοίβαξαν τα καλάμια του αλλοτινού βάλτου. Κι εκείνοι που άφησαν ένα λευκό σεντόνι απλωμένο στο χώμα. Μοναδικό ίχνος της παρουσίας τους τα ξεχασμένα γάντια, μια καρέκλα κι ένα μπλουζάκι που κρέμεται από ένα καρφί. Απρόσκλητος επισκέπτης, ο υγρός ήχος από την ανάδευση του τσιμέντου στο διπλανό εργοστάσιο του Τιτάνα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή