Από τα πρώτα μου χρόνια σε αυτήν τη δουλειά, με έβγαζαν από την αμηχανία της επανειλημμένης αναφοράς σε κάποιες επετείους, τα θέματα εκείνα στα οποία μπορούσα να βάλω τη φιλόδοξη βινιέτα «Μαρτυρίες». Ρωτούσα καλλιτέχνες, διανοουμένους και πολιτικούς «Πώς μάθατε την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940;», «Τι κάνατε στις 21 Απριλίου 1967;», «Πού ήσασταν στις 17 Νοεμβρίου 1973;». Να πω την αλήθεια, αισθανόμουν κάπως μειονεκτικά (τι ανόητη!) που η δική μου γενιά δεν είχε, ως «συγκολλητική ουσία», τη μαρτυρία συνειδητής «συνομιλίας» με μεγάλα ιστορικά γεγονότα – ακόμη και το Πολυτεχνείο ήταν μια παιδική, σχεδόν, ανάμνηση. Αυτό έως την 11η Σεπτεμβρίου 2001.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή