Ανήκω στη γενιά μιας χούφτας ελλήνων κινηματογραφιστών που ήταν τυχεροί και άτυχοι συγχρόνως. Ατυχοι γιατί έπρεπε να βρούμε τον δρόμο μας κινηματογραφικά την περίοδο της χούντας και τυχεροί γιατί μερικοί από εμάς «δραπέτευσαν» στην τότε πόλη του Φωτός (σκοτείνιασε άραγε;) που εκείνη την περίοδο ήταν και η πόλη που γεννούσε τα καινούργια ευρωπαϊκά πράγματα στον κινηματογράφο, τη nouvelle vague. Ηταν, κατά τη γνώμη μου, μια επανάσταση με πολλαπλές επιπτώσεις στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μια τυχερή ομάδα της γενιάς μου βρεθήκαμε στην ακμή της nouvelle vague να σπουδάζουμε κινηματογράφο στο Παρίσι. Ο Πάνος Κοκκινόπουλος, ο Δημήτρης Μαυρίκιος, ο Μισέλ Δημόπουλος και αρκετοί άλλοι που βιώσαμε αυτή την επανάσταση (οι επαναστάσεις του πολιτισμού είτε έχουν διάρκεια είτε όχι, είναι πολύ ισχυρότερες από τις άλλες επαναστάσεις όσο και αν δεν φαίνεται αυτό).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή