Υπάρχουν ηθοποιοί που αρκεί να τους έχεις δει σε μια μόνο παράσταση και αν και αγνοείς όλη την υπόλοιπη θεατρική τους πορεία, αντιλαμβάνεσαι πως θα πρέπει η τελευταία να είναι κατάστικτη με υποκριτικές επιδόσεις υψηλοτάτου επιπέδου. Είναι η περίπτωση της Λυδίας Φωτοπούλου που από την Ιουλιέτα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ και τη Στέλλα στο ομότιτλο έργο του Γκαίτε, ως τη «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ και την Γκόλφω σε μεσαία ηλικία στην παράσταση του Νίκου Καραθάνου αποδεικνύει μια συγκλονιστική ικανότητα μεταμόρφωσης. Απόρροια μιας ανθρώπινης συγκρότησης διαμορφωμένης χάρη στη σταθερή προσήλωση σε καλλιτεχνικές και πνευματικές αξίες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή