Ενα βιβλίο που σας κάνει περήφανους ένα βιβλίο που θέλετε να εκδώσετε

Οταν για εξήντα χρόνια ζεις μέσα στα βιβλία, διαβάζεις βιβλία, γράφεις ή μιλάς για βιβλία, διαβάζεις τι γράφουν οι άλλοι για βιβλία, ή γράφεις ο ίδιος βιβλία, επόμενο είναι τους εκδότες είτε τους έχεις γνωρίσει είτε όχι να τους αισθάνεσαι ως συγγενείς σου εξ αίματος πολύ περισσότερο από ό,τι θείες ή ξαδέρφια που δεν αποκλείεται συχνά να μην ήθελες να τους ξανασυναντήσεις. Αν σκεφτούμε μάλιστα το πόσο αντίξοες ήταν κάποτε οι συνθήκες προκειμένου να εκδοθεί ένα βιβλίο – πόσο μάλλον να εκδίδεται συνεχώς ένας άλλοτε μεγαλύτερος και ένας άλλοτε μικρότερος αριθμός βιβλίων – δεν μπορεί παρά να αισθανθεί κανείς τόσο τους παλαιότερους όσο και τους σημερινούς εκδότες να τους περιβάλλει ένα είδος φωτοστέφανου σε σχέση με την ακάματη προσφορά τους στον πνευματικό πολιτισμό. Ενα είδος ευγνωμοσύνης δηλαδή που αγκαλιάζει ακόμη και εκδότες που έχουν πάψει να υφίστανται αλλά ως μυθικά έχουν φτάσει τα ονόματά τους στις μέρες μας, ενδεικτικά εντελώς τα ονόματα: Δαρεμάς, Γκόνης, Πατσιλινάκος, Σαλίβερος, Αετός, Φέξης, Μπουκουμάνης, Γλάρος. Μια ευγνωμοσύνη που απλώνεται και πέρα από τους εκδότες, στους διακινητές του βιβλίου – πόσοι άραγε να θυμούνται σήμερα τον Χρήστο Καζάντζα που με το μηχανάκι του περιερχόταν τα βράδια τα θέατρα δειγματίζοντας και πουλώντας βιβλία με δόσεις στους ηθοποιούς που καθώς μάλιστα τους είχε γίνει εξαιρετικά αγαπητός είχε φτάσει τη ζήτηση των βιβλίων του σε δυσθεώρητα ύψη. Ωστόσο, αν υπάρχει κάτι ακόμη πιο παρήγορο που αφορά το βιβλίο, είναι πως με το να έχει εξελιχθεί η σχέση του καθενός μας μαζί του σε μια υπόθεση αγαπητική, μπορεί να είσαι βέβαιος ότι το μέλλον του βιβλίου προοιωνίζεται ανθηρότατο. Για όλους αυτούς τους λόγους, αλλά και για όσους ακόμη θα μπορούσε ο καθένας να επικαλεστεί, σκεφτήκαμε το έκτακτο του ενδιαφέροντος μιας έρευνας ανάμεσα στους παλιότερους εκδότες όσον αφορά το πιο αγαπημένο τους βιβλίο σε σχέση με όσα έχουν εκδώσει, αλλά και ποιο θα ήθελαν να έχουν εκδώσει, κάτι όμως που δεν στάθηκε δυνατόν.