Μνήμες ζωής

Ο καιρός περνούσε και τα χρώματα στους τοίχους, τα τελευταία χρόνια, σε κάποια σημεία φούσκωναν, αφήνοντας να φανούν διακριτικά τα προηγούμενα στρώματα. Με τις επισκευές στα μέσα της δεκαετίας του ’60 οι τοίχοι βάφτηκαν με πλαστικό, πάνω στα αρχικά υδροχρώματα και τις λαδομπογιές. Επιλέχθηκαν οι νέες τότε αποχρώσεις της εποχής, αυτές οι ουδέτερες παραλλαγές του μπεζ, που τάχα έκαναν τον χώρο πιο φωτεινό και βέβαια κάπως απρόσωπο. Και έτσι όλα ξεχάστηκαν στο παλαιό νεοκλασικό του 1907 του παππού, σπίτι διακοπών για την οικογένεια εδώ και δεκαετίες, και όπως φαίνεται έτσι το συνηθίσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Ωσπου οι τοίχοι αποκάλυψαν πιο έντονα τη δική τους ιστορία στις περιοχές της φθοράς και τράβηξαν την προσοχή μου. Ανέβηκα και ξεφλούδισα προσεκτικά τα στρώματα του πλαστικού και αίφνης αποκαλύφθηκαν τα αρχικά χρώματα. Με επιμονή προχωρούσα όλο και περισσότερο και σταδιακά ήρθαν στη μνήμη μου εικόνες από την παιδική ηλικία. Οταν ακόμη το σπίτι παρέμενε ανέπαφο με τα παλιά έπιπλα και την ατμόσφαιρα ενός λαϊκού κλασικισμού, την αύρα των παππούδων, τα υψηλής ποιότητας αρχιτεκτονικά στοιχεία και κυρίως τα έντονα χρώματα.