Αν ήταν μόνο η εξιστόρηση μιας οικογενειακής ιστορίας, θα έχανε τον συναρπαστικό κόσμο της διαφήμισης και πώς εξελίχθηκε ο κλάδος στην Ελλάδα. Αν ήταν μόνο αναμνήσεις από τον τελευταίο, η μεγάλη εικόνα θα έμενε ημιτελής. Ο Νίκος Λεούσης, που υπηρέτησε την εμβληματική J.N. Leoussis (τρίτη παλαιότερη διαφημιστική εταιρεία στην Ευρωπαϊκή Ενωση), δημιούργησε 20 εταιρείες – ανάμεσά τους την AGB Hellas – και εκλέχθηκε τρεις φορές πρόεδρος της Ενωσης Διαφημιστικών Εταιρειών Ελλάδος, έχει μια ιστορία να αφηγηθεί στο «Τι καθήκει;» (εκδ. Πληθώρα, σήμα της «Ευρασίας») με λόγο σοβαρό. Στο μέτρο που είναι δυνατό δείχνει τις αλλαγές στον δικό του κλάδο ως μικρογραφία των τεκτονικών αλλαγών στη χώρα και τον υπόλοιπο κόσμο. Κάπως έτσι, ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης που πρωτομπήκαν στη ζωή των Αθηναίων το 1960 συνυπάρχουν με τις μεγάλες διεθνείς εταιρείες μετρήσεων και τον μικρόκοσμό τους. Αφού αποτίσει φόρο τιμής στην ιστορία της οικογένειάς του, που χρονολογείται στα 1830, όταν ο 8χρονος Γιώργος Μακρίδης μπαρκάρει από την αιγυπτοκρατούμενη Κρήτη, ο Λεούσης εξιστορεί «τα του οίκου του» («Στιγμιότυπα από τη διαφημιστική αγορά του 1950» τιτλοφορείται ένα από τα πρώτα σχετικά κεφάλαια). Ολα ξεκινούν τον Σεπτέμβριο του 1951 με το γραφείο της οδού Σανταρόζα 3Δ, που φιλοξενούσε τις Διαφημίσεις Λεούση των γονιών του: της Φώτας και του Γιάννη, οι οποίοι συνεργάζονται με όλα τα Μέσα της εποχής, κυρίως με εκείνα του συγκροτήματος Λαμπράκη, την «Καθημερινή», το «Ρομάντζο». «Στη ροή αυτής της δουλειάς, συμμετέχω με κάθε ευκαιρία. Από τα πρώτα ήδη χρόνια του γυμνασίου, ακολουθώ τα χνάρια της μητέρας μου: μοιράζω και εγώ και μαζεύω τα κλισέ από τις εφημερίδες. Υπενθυμίζω ότι τα κλισέ είναι επίπεδες μεταλλικές επιφάνειες, στις οποίες χαράζεται χημικά η διαφήμισή μας…» γράφει ο Ν. Λεούσης (σελ. 143). Από το οικογενειακό success story – με μεγαλύτερο πελάτη την εταιρεία Φιξ και συνεργάτες, εκτός άλλων, τον Φρέντυ Κάραμποτ και τον Ευγένιο Ξανθόπουλο – ο συγγραφέας περνάει στη συμμαχία με τον ισχυρό άνθρωπο της διαφήμισης Γιώργο Ράλλη (οι δυο τους θα κερδίσουν από τον διαφημιστικό χρόνο στον «Αγνωστο πόλεμο» της ΥΕΝΕΔ), την αποτυχία της εκπροσώπησης του ΕΟΤ στον Λονδίνο, την άνοδο της ελληνικής διαφημιστικής αγοράς και, το 2010, την πτώση της. Προσωπικό, εξομολογητικό, με πολλές αναφορές στη νεότερη και σύγχρονη ελληνική Ιστορία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή