Οχι με κρότο, αλλά με λυγμό

Οταν η νουβέλα «Μαύροι καθρέφτες» του Αρνο Σμιτ κυκλοφορεί το 1951 στη Γερμανία, οι απόηχοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου παραμένουν εκκωφαντικοί και η προοπτική άμεσης ολοκληρωτικής καταστροφής μεταβάλλεται σε πραγματικότητα της επόμενης ώρας ή μέρας, καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος αναδύεται και επιδεικνύει προς χρήση όπλα μαζικής εξολόθρευσης. Ο κόσμος μπορεί να ήταν άλλοτε δημιούργημα του καλού Θεού, ο οποίος πρόσφερε σωτηρία στους ανθρώπους διά της επούλωσης των πληγών τους. Ωστόσο, τα πράγματα είχαν αποδείξει πως επρόκειτο για αυτοεξαπάτηση, που πρόσφερε παρηγοριά διαφυγής, ένα δόγμα ζωής, το οποίο είχε πια καταρρεύσει. Το αδιανόητο είχε υπερισχύσει. Ο κόσμος ήταν και είναι δηλαδή εικόνα και ομοίωση ενός κακού πλάστη, που μεταφέρει την αδήριτη ανάγκη στους ανθρώπους, σε αυτά τα ανδρείκελα, να ακολουθούν τα παραγγέλματά του, εργαζόμενα για τη βασιλεία του. Ο Σμιτ ονομάζει αυτό το όντως ον Λεβιάθαν, όχι ως μορφή πολιτικής εξουσίας η οποία ασκεί βία προς διατήρηση της ειρήνης, αλλά ως ένα μονοπλόκαμο τέρας, μια παχιά γλίτσα βαρβαρότητας και θανάτου, που σκεπάζει τη γη και τον ορίζοντα. Ο κόσμος των ανθρώπων είναι κόσμος πνιγμένος μέσα στη γλίτσα, ακίνητος πια, ένας κόσμος τελειωμένος. Για τον συγγραφέα, το μέλλον είναι κιόλας το παρελθόν ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, που έχει αφανίσει το ανθρώπινο είδος, αφήνοντας πίσω του ένα απέραντο νεκροταφείο ασάλευτων σκουπιδιών και υπολειμμάτων σωμάτων, αντικειμένων και συναισθημάτων.