Οι ειδήσεις γεννιούνται με όλο και πιο κοντινή την ημερομηνία λήξης τους, το ενδιαφέρον μας για πρόσωπα και θέματα έχει ζωή συντομότερη κι από της πεταλούδας. Είναι μυστήριο, λοιπόν, πώς ο Μίκης συνεχίζει να ρίχνει τον πελώριο ίσκιο του τόσες μέρες, από την Πέμπτη του θανάτου ως την Πέμπτη της κηδείας, και μετά από αυτήν. Μυστήριο, θαύμα σχεδόν, είναι και που, σ’ ένα περιβάλλον, όπου ο μύλος των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης αλέθει αχόρταγα, αλύπητα συγκίνηση, τρέφεται από αυτήν και την ψευτίζει, η συγκίνηση για τον Μίκη μένει ανόθευτη τόσες μέρες, τόσοι άνθρωποι μοιράζονται ένα αίσθημα που δεν ψευτίζει – κι όχι μόνον εκείνοι που τους κυριεύει η νοσταλγία μα και νεότεροι, που με τη νοσταλγία δεν έχουν ακόμη συστηθεί. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, που λέει κι ο Σαββόπουλος. Κάτι σημαίνει αυτό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή