Η ανάγκη μιας νέας ατζέντας

Συνήθως στη ΔΕΘ από τους πρωθυπουργούς ακούγονται μεγαλοστομίες: η τελευταία (και μια από τις μεγαλύτερες) ήταν το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το 2015». Αυτή τη φορά από πολλούς αναλυτές η εμφάνιση του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη χαρακτηρίστηκε «προεκλογική», μολονότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επανέλαβε ότι για εκλογές δεν θέλει να ακούει. Ειλικρινά δεν ξέρω αν ο Πρωθυπουργός εννοεί αυτό που λέει ή μπλοφάρει, αυτό ωστόσο που καταλαβαίνω είναι ότι δεν μπορεί να παίζει κρυφτούλι με την πραγματικότητα: η κυβέρνησή του έχει ανάγκη να ορίσει προτεραιότητες. Κακά τα ψέματα: τα τελευταία δυο περίπου χρόνια η βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης ήταν η αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιούργησε η πανδημία. Οι αποφάσεις της κινήθηκαν γύρω από ζητήματα που είχαν να κάνουν με τον κορωνοϊό: η πλειονότητα των αποφάσεων και των μέτρων (υγειονομικών και οικονομικών) αφορούσαν αυτό κυρίως το ζήτημα. Μόνο που δεν αρκεί να κάνεις μόνο αυτό: αν η κυβέρνηση δεν ασχοληθεί με πολλά άλλα που επίσης απασχολούν την καθημερινότητα του πολίτη (αλλά και την οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας γενικότερα) κινδυνεύει να φτάσει κάποια στιγμή σε εκλογές, χωρίς να έχει να επιδείξει και πολλά που δεν σχετίζονται με την πανδημία. Σε αυτή την περίπτωση οι απώλειές της θα ήταν τεράστιες γιατί σε κάθε περίπτωση θα βγει χαμένη: αν τα προβλήματα με τον ιό συνεχίζονται θα πληρώσει τη δυσφορία πολλών για την αντιμετώπισή τους – αν τα είχε αντιμετωπίσει η όποια επιτυχία  δεν θα είναι η πανδημία ζήτημα πολιτικής επικαιρότητας. Ο Μητσοτάκης αν δεν βάλει στο τραπέζι μια νέα ατζέντα (κι αν δεν δώσει δείγματα γραφής που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την αντιμετώπιση του ιού) θα πάθει περίπου ό,τι ο Αλέξης Τσίπρας που νόμιζε ότι η ολοκλήρωση της εκτέλεσης του μνημονίου αρκεί για να μην εισπράξει τη λαϊκή αποδοκιμασία. Ο κόσμος δεν σου χαρίζει την ψήφο για κάτι που έχεις αντιμετωπίσει (κυρίως γιατί πιστεύει πως αυτός με τις θυσίες του το αντιμετώπισε): σε ψηφίζει αν πιστεύει πως το κυβερνητικό σου πρόγραμμα δημιουργεί λόγους αισιοδοξίας. Θέλει να σε δει να χρησιμοποιείς την εξουσία για να δημιουργήσεις ένα καλύτερο αύριο και θέλει και μεταρρυθμίσεις. Αν η υπεράσπιση των πεπραγμένων σου, δηλαδή του «ένδοξου χθες», αρκούσε, τότε το ΚΙΝΑΛ π.χ. (που θυμίζει σε κάθε ευκαιρία πόσο καλά ήταν όλα επί ΠΑΣΟΚ) θα ήταν πρώτο κόμμα.