«Ζήτησα από τον πατέρα μου να με πάει να τον γνωρίσω επειδή ήταν φίλοι. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 13. Πήγαμε στην Κυψέλη, σε ένα ημιυπόγειο όπου καθόταν εκεί με τη μητέρα του, την κυρία Γεσθημανή. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που τον είδα. Επειτα άρχισα κι εγώ να κάνω σιγά σιγά τα βήματά μου στη μουσική. Πέρασαν κάποια χρόνια και το 1971 – ίσως και αργότερα – μου τηλεφώνησε ο συνθέτης και μπασίστας Νάκης Πετρίδης και μου πρότεινε να πάω στις συναυλίες που θα έκανε ο Στέλιος στο Λονδίνο. Ηταν την εποχή που ο Βασίλης Βασιλειάδης και ο Πυθαγόρας είχαν δώσει στο Στέλιο δυο τραγούδια: “Εφυγε, έφυγε” και το “Ενα σίδερο αναμμένο”. Τότε δούλευα στην Τριάνα του Χειλά με τον Πάνο Γαβαλά. Πήγα και συνάντησα στον Στέλιο στο Κουτούκι του Παντέλου. Ο Παντέλος ήταν ένας τραγουδιστής αξιόλογος, που η φωνή του έμοιαζε πολύ με του Γούναρη. Εκεί αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες. Εκείνη τη χρονιά είχαμε πάει στη Νέα Υόρκη για συναυλίες και είχα φέρει έναν ενισχυτή Feder. Θυμάμαι τον Στέλιο να κάθεται πάνω στον ενισχυτή και να τραγουδά. Εμείς παίζαμε όλοι ηλεκτρικά και ο Στέλιος τραγουδούσε χωρίς μικρόφωνο. Τον κοιτούσα και απορούσα: από πού βγαίνει αυτή η φωνή; Μαγεύτηκα. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή