Κατανοώντας τον ήχο και το ρεπερτόριό του

«Το ρεπερτόριο που ηχογράφησε και εδραίωσε ο Καζαντζίδης το γνώρισα περισσότερο ως μουσικός παρά ως ακροατής. Σαφώς, η επαγγελματική ενασχόλησή μου με το ρεπερτόριο με οδήγησε να γίνω σταδιακά και ακροατής του. Παίζοντας, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ως πιανίστας στην μπουάτ Λαϊκά Προάστια στην Καλαμαριά, έτυχα σε παρέα μουσικών και ιδιοκτητών “καζαντζιδικών”. Κυρίως ο Αλέκος Κιζιρίδης και ο Μιχάλης Καλαϊτζής με έβαλαν βαθιά μέσα στο ρεπερτόριο, με μια οργανωμένη αισθητική αντίληψη γύρω από αυτό, που με βοήθησε τόσο στο να το κατανοήσω περισσότερο όσο και να το εκτελέσω με περισσότερη ευχαρίστηση. Σύντομα συνειδητοποίησα πως το ρεπερτόριο του Καζαντζίδη ανήκει στα ρεπερτόρια που περισσότερο ευχαριστιέμαι να παίζω παρά να ακούω. Αλλωστε, δεν μεγάλωσα με τους ήχους της αισθητικής του ’60 και του ’70 στα αφτιά μου. Παρ’ όλα αυτά, μια συγκροτημένη ενασχόληση με αυτό το ρεπερτόριο επιτρέπει την κατανόηση πολλών παραμέτρων του: ποιες θεματικές θίγουν τα τραγούδια, πώς τα εκτελεί ο Καζαντζίδης, πώς στήνεται η ορχήστρα σε αυτές τις ηχογραφήσεις, πώς τα ηχογραφεί και τα μιξάρει ο ηχολήπτης. Τέτοιου τύπου ζητήματα είναι κρίσιμα για κάποιον που θέλει να κατανοήσει τον ήχο αυτής της περιόδου και τον ήχο του Καζαντζίδη. Και έπειτα είναι και η συνομιλία του Καζαντζίδη, ως οντότητα συνολικά, με τους ακροατές του – σήμερα. Δεν είναι λίγο το να παίζεις σε μια μπουάτ, στις 5 η ώρα το πρωί, το “Ξέρω νεκρούς”, το “Μακάρι να πεθάνω” και το “Καλύτερα μια μαχαιριά” και οι θαμώνες να έχουν παραμείνει στις θέσεις τους μέχρι εκείνη την ώρα ακριβώς για να τραγουδήσουν αυτά τα τραγούδια, γνωρίζοντας όλους τους στίχους, ακόμη και τις τεχνικές των λυγμών που έκανε ο Καζαντζίδης στην ηχογράφηση στα συγκεκριμένα σημεία. Αν μη τι άλλο, είναι από τις καταστάσεις που σε ωθούν να μελετήσεις για να μάθεις τι πραγματικά συμβαίνει με τη σχέση κοινού – Καζαντζίδη· πώς γίνεται να συνομιλεί ακόμη με τον κόσμο σήμερα; Πολλά από αυτά τα ζητήματα ερευνά και αναλύει, με μοναδικό τρόπο, ο Λεωνίδας Οικονόμου, στο βιβλίο του “Στέλιος Καζαντζίδης – Τραύμα και συμβολική θεραπεία στο λαϊκό τραγούδι”.