Ο τίτλος αναφέρεται σε φιλμ του 1970. Οταν η χρυσή εποχή του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου ήταν ήδη παρελθόν και ό,τι ήταν να σωθεί, σωζόταν χάρη στον «πατριωτισμό» των πρωταγωνιστών. Στην περί ου ο λόγος ταινία ήταν ο Βουτσάς, ο Παπαγιαννόπουλος, ο Ανδρέας Φιλιππίδης. Το σενάριο, αναπαραγωγή του γνωστού κλισέ. Το ισχυρό κέντρο με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η παραμελημένη περιφέρεια. Στην προκειμένη περίπτωση, ο έντιμος και φιλότιμος φτωχός, ο λογάς πλούσιος που όλο τάζει αλλά ποτέ δεν πραγματοποιεί, η μοίρα που ευνοεί το φιλότιμο. Εδώ, ο πλούσιος διασώζεται, μετά από ατύχημα, από τους κατοίκους ενός χωριού και τάζει στον δασκαλάκο ότι, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, θα ξαναφτιάξει το μισογκρεμισμένο σχολείο τους. Φεύγει, ξεχνά την υπόσχεσή του, ο δασκαλάκος πηγαίνει να τον βρει και, τέλος πάντων, βοηθούσης και της τύχης, το σχολείο, τελικά, χτίζεται.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή