Εστιατόριο στο Μαρούσι. Με κλειστό και ανοιχτό χώρο. Εξω, όμως, είχε πολλή φασαρία, λόγω πολυκοσμίας. Είπαμε να κάτσουμε μέσα. Η σερβιτόρα μας ρώτησε αν επιτρέπουμε να ελέγξει τα πιστοποιητικά μας. Της επιτρέψαμε. Στο εσωτερικό του εστιατορίου ήμασταν όλοι και όλοι τέσσερις άνθρωποι. Μετέφερα την παρατήρησή μου στη σερβιτόρα. Μου είπε ότι ήρθαν παρέες που ήθελαν να κάτσουν μέσα, αλλά δεν είχαν όλοι πιστοποιητικά. Στην άρνηση εξυπηρέτησης κάποιοι απάντησαν με απειλές: δεν πρόκειται, είπαν, να ξαναπατήσουν το πόδι τους. Αναστέναξα και της είπα ότι θα περάσει και αυτό, ως την άνοιξη θα είμαστε καλύτερα. «Τι να σας πω κύριε, τους καταλαβαίνω» απάντησε. «Ούτε εγώ τολμώ να κάνω ένα εμβόλιο που το έφτιαξαν μέσα σε λίγους μήνες. Αλλωστε και η αρρώστια δεν είναι όπως μας την παρουσιάζουν. Εχω μία φίλη που…». Την έκοψα ζητώντας μία Ceasar’s και μία Zero.