Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες

«Οπως κάθε χρόνο, έτσι και εφέτος άνοιξαν τα σχολεία». Κάπως έτσι άρχιζε το πάλαι ποτέ η πρώτη έκθεση της σχολικής χρονιάς που, κατά παράδοση, είχε θέμα ή «Πώς πέρασα το καλοκαίρι» ή «Πρώτη μέρα στο σχολείο». Τεράστια πολυτέλεια μας φαίνεται σήμερα αυτή η κανονικότητα του «όπως κάθε χρόνο». Οταν δηλαδή μηρυκάζαμε τη νοσταλγία με εκείνα τα «μύρισε σχολείο» που ακούγαμε εμείς και λέγαμε και στα παιδιά μας, τις ευχές στα πρωτάκια, τις αναμνήσεις από τις σβήστρες, τις ξύστρες και τα μπλε τετράδια των δικών μας γενεών και αναρτήσεις φωτογραφιών από το οικογενειακό άλμπουμ.  Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς έπαψε να ισχύει αυτό το «όπως κάθε χρόνο» όσον αφορά στο άνοιγμα των σχολείων. Σίγουρα από πέρυσι λόγω Covid. Αλλα και λίγο παλαιότερα όταν, στο πλαίσιο της μόδας του αντικληρικαλισμού, κυκλοφορούσε, ως true story, σε διάφορες παραλλαγές, το ανέκδοτο για το παιδί που ρώτησε τους γονείς του ποιος είναι αυτός ο κύριος με τα μακριά φουστάνια που, ξαφνικά, άρχισε να τους καταβρέχει με ένα μαρούλι.  Από πέρυσι όμως άρχισαν οι υπερπαραγωγές. Με βασικές πρωταγωνίστριες μανούλες που ωρύονται, που σκίζουν μάσκες, που τα κάνουν Γης μαδιάμ, φωνάζουν εισαγγελείς, επικαλούνται άρθρα του Συντάγματος, καταθέτουν μηνύσεις και γενικώς κάνουν ένα σόου τάχα μου εναντίον της υποχρεωτικότητας του τεστ και της μάσκας, στην πραγματικότητα, ένα μνημόσυνο του Διαφωτισμού. Με γκεστ σταρ, από εφέτος, και ιερωμένους που, για κάποιον εντελώς δικό τους λόγο, θεωρούν αδιανόητο να σετάρουν μάσκα με σταυρό. (Εκτός κι αν το λάθος αξεσουάρ είναι ο βασιλικός του αγιασμού). Και επί της ουσίας, για να σοβαρευτούμε λίγο, με 1.500, περίπου, κρούσματα, όπως έδειξαν τα 800.000 διαγνωστικά τεστ που έγιναν σε μαθητές. Σκέφτομαι αυτές τις «μανούλες» (μια από αυτές, στην πατρίδα μου τη Σύρο, πήρε σβάρνα Δημοτικά και Γυμνάσια του νησιού για σόου διαμαρτυρίας) που στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο για να διδαχθούν τι; Τις επιστήμες που αμφισβητούν; Πιο πολύ όμως σκέφτομαι τα παιδιά τους, μερικά από το οποία απέχουν από τις πρώτες μέρες στο σχολείο λόγω των γονικών ιδεοληψιών. Τα καημένα. Θύματα ενός παραλογισμού που τους κρατάει μακριά απ’ ό,τι έχει περισσότερο ανάγκη ένα παιδί ή εφηβάκι. Τη συμμετοχή, την ένταξη στις πρώτες κοινότητες της ζωής τους, τον «προθάλαμο» της μεγάλης εξόδου στην κοινωνία, την τζενεράλε του ενήλικου βίου τους. Και θυμάμαι αυτό που έγραφε στα «ΝΕΑ», πριν από λίγες μέρες, ο καλός συνάδελφος Κώστας Γιαννακίδης για τον «νέο κόσμο» που διαμόρφωσε η 11η Σεπτεμβρίου όπου έχουμε την «…αποδοχή του ακραίου ως μέτρου της καθημερινότητας».