Το δικαίωμα στο σώμα

Εύλογη η κατακραυγή που προκλήθηκε από τη νομοθεσία της Πολιτείας του Τέξας, που όχι μόνο απαγορεύει πρακτικά τις αμβλώσεις, εφόσον τις επιτρέπει μέχρι ενός χρονικού σημείου όπου συνήθως η κύηση δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτή, αλλά και καλεί τους πολίτες να μετατραπούν σε «κυνηγούς επικηρυγμένων» που θα καταθέτουν αγωγές για αμβλώσεις που έπεσαν στην αντίληψή τους και όταν αυτές τελεσιδικούν θα λαμβάνουν ειδική αμοιβή. Ας μη βιαστούμε να πούμε ότι αφορά μόνο την ειδική φόρτιση που έχει το θέμα στις ΗΠΑ εξαιτίας της δράσης της «Θρησκευτικής Δεξιάς». Εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης (που επιδεικνύει πολύ μεγαλύτερο ζήλο για την εναρμόνιση δημοσιονομικών κανόνων αλλά όχι για θεμελιώδη δικαιώματα), στην Πολωνία πρόσφατα το καθεστώς της απαγόρευσης των αμβλώσεων έγινε ακόμη πιο αυστηρό, προκαλώντας μεγάλες κινητοποιήσεις. Αλλά και στη χώρα μας το θέμα επανέρχεται στο προσκήνιο συχνά και είναι εμφανές ότι υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια να διαμορφωθεί και ελληνικό «κίνημα κατά των αμβλώσεων». Το ζήτημα δεν αφορά απλώς το δικαίωμα στην άμβλωση. Οπως και στις υπόλοιπες χώρες που επανέρχεται το θέμα, η υπεράσπιση του «δικαιώματος στη ζωή» στην πραγματικότητα εκπροσωπεί μια συνολική προσπάθεια συντηρητικής μετατόπισης. Δεν είναι τυχαίο ότι διεθνώς έχει παρατηρηθεί ότι συχνά οι υποστηρικτές της απαγόρευσης των αμβλώσεων τείνουν να είναι ταυτόχρονα ξενόφοβοι ή ακόμη και ρατσιστές, ασπάζονται πιο πατριαρχικές απόψεις και είναι ιδιαίτερα αρνητικοί απέναντι στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Ουσιαστικά, το αίτημα απαγόρευσης ή περιορισμού των αμβλώσεων γίνεται τμήμα μιας ατζέντας που προσπαθεί να άρει τα όποια βήματα προόδου έγιναν στο οικογενειακό δίκαιο, στα ζητήματα ταυτότητας φύλου και στα κοινωνικά δικαιώματα τις προηγούμενες δεκαετίας.