«Ονειρευόμασταν το χρυσό, αλλά θέλαμε και να το ζήσουμε»

Είναι κάποιες στιγμές που αποθηκεύονται αυτόματα στο συλλογικό υποσυνείδητο σαν καρτ ποστάλ με κίνηση: Ο Πύρρος Δήμας στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το ’96 να χαμογελάει κοιτώντας στο πλάι, ενώ σηκώνει εκατοντάδες κιλά κι έπειτα να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί. Η Βούλα Πατουλίδου το ’92 στη Βαρκελώνη να κατακτά το πρώτο χρυσό για τη χώρα μας ύστερα από ογδόντα χρόνια – από το 1912 στη Στοκχόλμη με τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα – φωνάζοντας πέντε λέξεις που εγγράφηκαν για πάντα στην εθνική μνήμη. «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο». Μια τέτοια στιγμή ξαναζήσαμε στις 2 Σεπτεμβρίου, όταν ο Θανάσης Γκαβέλας (που από τα 16 του βρίσκεται στα έμπειρα χέρια του Νέστορα Κολοβού, προπονητή της Νίκης Ξάνθου), με συνοδό τον Σωτήρη Γκαραγκάνη, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο, κατέκτησαν το χρυσό στα 100 μέτρα Τ11, σημειώνοντας παγκόσμιο ρεκόρ – με χρόνο 10,82 – και μάλιστα υπό βροχήν. Τα πλάνα από την αγκαλιά των δύο νεαρών αθλητών στο ταρτάν μετά τη λήξη της κούρσας, με φυσικό φίλτρο τις σταλαγματιές της βροχής, προστέθηκαν στο εθνικό αρχείο των χρυσών αναμνήσεων.