Η «Ιστορική Βιβλιοθήκη» της «Εστίας»

Ως «ξένη χώρα» περιγράφει τον 17ο αιώνα ο ιστορικός Νίκος Κοκκομέλης στις «Ιστορίες της αυλής», βιβλίο που εισάγει τους αναγνώστες σε αθέατες πτυχές της ιστοριογραφίας. Τι σημαίνει το μυθιστόρημα, για παράδειγμα, για τα αναγνωστικά γούστα του κοινού εκείνη την εποχή; Υπάρχουν κοινά ανάμεσα στην ηρωική θαυματοποιία και τη «ζωή της κρεβατοκάμαρας», στην οποία στρέφεται το νέο είδος; Τα ερωτήματα αυτά αντιστοιχούν στο πρώτο κεφάλαιο του τομιδίου, του δέκατου που κυκλοφορεί στη σειρά «Βασική Ιστορική Βιβλιοθήκη» των εκδόσεων «Εστία». Στο δεύτερο κεφάλαιο ο διδάσκων στο Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου μελετά την «ιστοριογραφία της Αυλής», μία μεροληπτική προφανώς ιστοριογραφία, που δείχνει ωστόσο τη θεσμική ωρίμαση της γαλλικής μοναρχικής διοίκησης και τη σύγκρουση διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων μέσα από τη χρήση της ρητορικής. Και στο τρίτο κεφάλαιο εξετάζει χωριστά το είδος της ars historica: η Ιστορία είναι τέχνη εφόσον συνδέεται με την ποιητική και τη ρητορική. Κοινή πρόθεση των συγγραφέων «δεν ήταν να αναβαθμίσουν την Ιστορία σε επιστήμη (αντικείμενο της historia παρέμενε άλλωστε το καθέκαστον, αντίθετα με την επιστήμη που ήδη τότε αναζητούσε το καθόλου), αλλά να στοχαστούν επί των μέσων που θα επέτρεπαν την αναγωγή της σε λογοτεχνικό είδος» (σ. 160).