Η άγια ιδιωτικότητα

Πηγαίνοντας από το Παρίσι στο Νανσί – με το περίφημο TGV, την υπερταχεία που πιάνει τριακόσια είκοσι χιλιόμετρα την ώρα – δοκίμασα την πιο ευχάριστη έκπληξη του μήνα. Με καλεί στο κινητό η κόρη μου. Το σηκώνω, ξεκινάμε το μπλαμπλάδισμα, στη δεύτερη φράση ο απέναντι μου ρίχνει ένα σκαιότατο βλέμμα. Η διπλανή μου κάτι λέει στα γαλλικά, που δεν καταλαβαίνω, ηχεί ωστόσο εντόνως αποδοκιμαστικό. «Νίκη μου, θα σε πάρω αργότερα» ψελλίζω και το κλείνω. «Δεν μιλάμε στο τηλέφωνο μέσα στο τρένο» μου εξηγεί στα αγγλικά ο τρίτος μου συνεπιβάτης στο κουπέ. «Ούτε και στα εστιατόρια μιλάμε, σου το λέω απλώς για να το ξέρεις…» συμπληρώνει. «Συγγνώμη» απολογούμαι. «Μπράβο σας!» συμπληρώνω. Μένουν ανέκφραστοι, τα συγχαρητήριά μου δεν τους αφορούν.