Ο «άλλος»… Εθνικάρας!

Οχι πολλά χρόνια πίσω. Κάπου την τελευταία πενταετία το στιγμιότυπο. Σταθμός ηλεκτρικού του Μοσχάτου. Στη μια του άκρη. Μια γνώριμη (και από μακριά!) φιγούρα κρατιέται από τα σίδερα λες και κάτι περιμένει. Πλησιάζω να βεβαιωθώ. Ναι, είναι ο Γιάννης Ματζουράνης, ο πασίγνωστος Εθνικάρας. Ενας γρήγορος χαιρετισμός και έφυγα. Ηξερα πού κατευθυνόταν. Προφανώς κάποιος θα τον οδηγούσε στο γηπεδάκι του Μοσχάτου. Εκεί ήταν πλέον η έδρα του λατρεμένου του Εθνικού. Ο κυρ Γιάννης, φαινόταν ταλαιπωρημένος. Κουρασμένος καλύτερα. Δεν μπόρεσα να αντιληφθώ αν αυτό ήταν απόρροια της ηλικίας και της βεβαρημένης υγείας του ή επειδή η ομάδα της καρδιάς του είχε κατηφορίσει σε μια πορεία χωρίς φρένα στην άγονη γραμμή των μικρών πρωταθλημάτων. Αν έβαζα στοίχημα, μάλλον θα επέλεγα το δεύτερο σενάριο. Τι χτύπημα, αλήθεια. Αυτός που κάποτε με τη στεντόρεια φωνή του ακουγόταν σε όλα τα γήπεδα της επικράτειας, τώρα εμφανιζόταν και έδινε το παρών με στόχο να περάσει ο Εθνικός στην επόμενη φάση του Κυπέλλου Πειραιά. Τι κρίμα. Από τα σαλόνια στα αλώνια, ένα πράγμα. Αλλά εκεί. Το δάκρυ κορόμηλο όταν έβαζε γκολ ο Εθνικός. Οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν, όπου κι αν βρίσκονται αυτές.