Ιστορίες του παππού Σοφοκλή

Εφόσον τα έργα των αρχαίων τραγικών μας θεωρούνται η απαρχή, οι θεμέλιοι λίθοι της δραματουργίας, ο Οιδίποδας του Σοφοκλή δικαιούται να είναι ο «Αδάμ» της και, όντως, έτσι χαρακτηρίζεται από πολλούς. Διότι, εκτός από πολλά άλλα, έρχεται αντιμέτωπος με ένα αρχέγονο της ανθρώπινης ψυχής πάθος. Τη σύγκρουση της υποκειμενικής πραγματικότητας με την αντικειμενική. Αυτό το «τραύμα» γύρω από το οποίο αρχίζουν και περιστρέφονται οι μύθοι και κάνει τον καθημερινό άνθρωπο δραματικό πρόσωπο. Για πολλούς ειδικούς μάλιστα, ο Οιδίποδας είναι η απάντηση στην ερώτηση «ποιος είναι ο ρόλος και η αναγκαιότητα της ψυχανάλυσης». Να μην «τυφλώνεται» ο άνθρωπος όταν τρακάρει μετωπικά με την αντικειμενική αλήθεια. Να μην τα χάνει όταν έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειές της, όταν διαπιστώνει ότι «δεν είναι αυτό που νομίζει». Γιατί ένα είναι σίγουρο. Οτι κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να την αντιμετωπίσει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή