Ιστορία και σενάρια

«Εναν χώρο και έναν χρόνο καμωμένο σχεδόν από νύχτα και από στάχτες, πουκάμισα που έπεφταν από τον ουρανό και χέρια να κουνιούνται όπως τίποτα σε αυτή τη ζωή». Η περιγραφή είναι από τον «Ανθρωπο σε πτώση» του Ντον Ντε Λίλο (εκδ. Εστία, μτφ. Εφη Φρυδά, 2010). Και μοιάζει με συμπύκνωση για τα στιγμιότυπα του ντοκιμαντέρ «Turning point», που προβάλλεται στο Netflix. Είκοσι χρόνια μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη ο Μπράιαν Κναπενμπέργκερ επιχειρεί έναν απολογισμό, σε χρόνο που επιτρέπει ορισμένες αξιώσεις αποστασιοποίησης (περιλαμβάνοντας και την ανακατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν, όπως και το αναπόφευκτο ερώτημα: «Πώς αλλάξαμε τελικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου;»). Η αρχή ανήκει σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια: «Ηταν ένα όμορφο πρωινό μιας Τρίτης. Ο ουρανός ήταν καθαρός, γαλανός, ούτε ένα σύννεφο. Ηταν πεντακάθαρος. Στις οκτώ το πρωί η πτήση 11 της American είχε ανεφοδιαστεί» ακούγεται η περιγραφή της επιζήσασας Ντεζιρέ Μπουσά. Κι ύστερα: η αεροπειρατεία, οι εκρήξεις, το Πεντάγωνο, τα δάκρυα των ανθρώπων για τις ζωές κάτω απ’ το ατσάλι, οι φωτογραφίες και τα κεριά, οι 403 πρώτοι διασώστες που σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα, η ατέλειωτη σιωπή στο τηλεφώνημα ενός επιζήσαντα όταν ακούει τη φωνή της γυναίκας του στο σπίτι. Ο κόσμος άλλαζε τελικά και με κρότο και με λυγμό. «Στις εννιά παρά τέταρτο στο γραφείο μου επικρατούσε η απόλυτη σιωπή» θυμάται η Λιοκάντια Γκλοσόφσκι. «Ολοι δούλευαν στους υπολογιστές τους. Και ξαφνικά, η σιωπή έσπασε από μια τεράστια έκρηξη».