Η Μαρίκα Κοτοπούλη, η μεγαλύτερη πρωταγωνίστρια του Νεοελληνικού θεάτρου – που ολόκληρη η Ελλάδα θρηνεί τον θάνατό της – όσο κι αν φανεί παράξενο, δεν ήθελε ποτέ να γράφουν γι’ αυτή: Πολύ περισσότερο, απέφευγε πάντοτε, όσο κι αν την επίεζαν, να γράψη η ίδια οτιδήποτε για την θριαμβευτική της πορεία στη Νεοελληνική Σκηνή. Για μοναδική ίσως φορά υπεχώρησε προς χάριν των «Νέων» κι έγραψε με συναρπαστική απλότητα μία σειρά αναμνήσεων, όταν το 1933 γκρέμισαν το θέατρο της πλατείας Ομονοίας, που δεν είχε απλώς το όνομά της, αλλ΄ ήταν συνδεδεμένο με τους μεγαλύτερους σταθμούς της εκπληκτικής της σταδιοδρομίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή