Η δυστυχία της ανθρωπότητας

Αν και σήμερα θα μπορούσε να το εξηγήσει και ένας νοήμων έφηβος, δεν σημαίνει ότι η Ελένη Βλάχου που είχε χαρακτηρίσει ως «μυστήριο» ένα γκράφιτι που είχε διαβάσει στον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Μαρούσι, ότι «ο μικροαστισμός και τα πυρηνικά προκαλούν την ίδια καταστροφή» δεν διέθετε και μάλιστα πολύ μυαλό. Το θέμα ωστόσο δεν είναι με τους ανθρώπους που δείχνουν και το ομολογούν να μην καταλαβαίνουν οτιδήποτε. Το θέμα είναι σε σχέση με όσους διατείνονται ότι σκέφτονται τα πάντα, χωρίς ωστόσο η ζωή τους να αλλάζει έστω στο παραμικρό. Μα πώς γίνεται να σκέφτεται κανείς χωρίς να αλλάζει η ζωή του και να παραμένει ίδια και απαράλλαχτη όπως θα ήταν ακόμη και αν δεν σκεφτόταν με τον τρόπο τουλάχιστον που διατείνεται πως το κάνει; Συχνά μάλιστα να παρατηρείς ανθρώπους, όπως τουλάχιστον αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους, ως σκεπτόμενους, να εξελίσσονται σε ισχυρογνώμονες μονολιθικούς και μονόχνοτους που, αν έστω και στοιχειωδώς, όσα εκφράζουν τους είχαν απασχολήσει θα τους ήταν αδύνατον να επαναλαμβάνουν όσα μονίμως εκστομίζουν. Ενώ η διάψευση που συνήθως υφίστανται, δεν οφείλεται σε μια πραγματικότητα που έχει συνωμοτήσει εναντίον τους, αλλά είναι η ανακολουθία ανάμεσα σε όσα εκφράζουν και σε όσα πράττουν που τους διαψεύδει.