Εβλεπες τις εικόνες που κατέφθαναν από το Βελιγράδι και ανατρίχιαζες. Το μπάσκετ για τους γείτονες ισοδυναμεί με κάτι σαν θρησκεία. Λάθος. Είναι θρησκεία. Ετσι το αντιμετωπίζουν. Το εθνικό τους άθλημα, αυτό που καταργεί διαχωριστικές γραμμές, σύνορα, ισοπεδώνει την πολιτική και αποθεώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Οπως ήταν πάντα. Και όπως πρέπει να είναι χωρίς να μεσολαβούν συμφέροντα ή άλλες διαφορές. Το φέρετρο του Ντούντα. Και αι γενεαί πάσαι του μπάσκετ της Γιουγκοσλαβίας. Ποιον να πρωτοαναφέρει κάποιος; Τον Πάσπαλι; Τον Ομπράντοβιτς; Τον Ζντοβτς; Τον Ράτζα και τον Ντανίλοβιτς; Τον Πέκοβιτς και τον Αντιτς; Τον Ντίβατς και τον Τομάσεβιτς; Τον Νεστέροβιτς και τον Τόμιτς; Ακόμη ακόμη και ο «γέρο» Κιτσάνοβιτς, ένας θρύλος της Παρτιζάν δεν θα μπορούσε να λείψει από το πάνδημο αντίο στον Ντούσαν Ιβκοβιτς. Οσο ζούσε έκανε συλλογή από κούπες ο Ντούντα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή