Τακτική

Σε μια επιεική ανάλυση το τιτίβισμα του αρμόδιου για την ασφάλεια συριζαίου τομεάρχη θα μπορούσε να ιδωθεί σαν ένας αντιπολιτευτικός αυτοματισμός. Ο τιτιβίζων, άλλωστε, σε κάθε έγκλημα που απασχολεί τα δελτία ειδήσεων έχει την τάση να βρίσκει κάποιον συσχετισμό με τις κυβερνητικές αποφάσεις. Το μοτίβο δεν είναι εντελώς άτοπο εφόσον πρόκειται για περιστατικά μικρής ή μεσαίας εγκληματικότητας. Η αντιπολίτευση οφείλει να αναδεικνύει κενά ή λάθη στην αστυνόμευση φέρ’ ειπείν – τα οποία ενδέχεται να συμβάλουν στην αύξησή τους. Δεν είναι άκαιρο, πιθανότατα, ούτε όσον αφορά τη βαριά εγκληματικότητα. Το οργανωμένο έγκλημα ή οι τρομοκράτες συνηθίζουν να εκμεταλλεύονται αδυναμίες ή ολιγωρίες του κράτους για να δράσουν. Για όσους έχουν μπει σε κομματικές κουζίνες μάλλον δεν είναι και τελείως αθέμιτο όταν ο πολιτικός αντίπαλος έχει ποντάρει στο δόγμα «νόμος και τάξη» προκειμένου να πείσει τους ψηφοφόρους να τον στηρίξουν. Ωστόσο, για να αποδώσει εκλογικούς καρπούς ως αντιπολιτευτική τακτική – όπως ελπίζουν ο Χρήστος Σπίρτζης και ορισμένοι σύντροφοί του -, πρέπει όσοι ακούν τέτοιου είδους «επιχειρήματα» να κάνουν τη σύνδεση.