Ο Διάβολος στη μεγάλη οθόνη

Οι ταινίες υπερφυσικού τρόμου αποτελούν ένα ιδιαίτερο είδος από το οποίο σχεδόν όλοι έχουμε περάσει. Η έλξη που ασκούν πάνω στο μυστήριο της δικιάς μας ύπαρξης μέσα από έναν καθαρτικό σε πολλά επίπεδα τρόμο δημιουργεί ένα ξεχωριστό αίσθημα ηδονής αλλά και εθισμού που ορίζει με τη σειρά του μια ιδιαίτερη ταυτότητα για τον θεατή. Ισως το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του είδους είναι πως οι ταινίες δεν κρίνονται πρωτίστως για την αρτιότητά τους ως κινηματογραφικές δημιουργίες μα υπερέχει αυτού η συναισθηματική φόρτιση και η ένταση που αποδίδουν στους θεατές κατά τη διάρκεια της προβολής τους – αλλά και αργότερα (με άλλα λόγια αν αναγκαστείς να κοιμηθείς με αναμμένα φώτα μετά από την ταινία, ακόμα και σκηνοθετικά φόλα να είναι, η ταινία πέτυχε τον σκοπό της). Η απόσταση ασφαλείας του ηδονοβλεψία θεατή στις καλές ταινίες υπερφυσικού τρόμου χάνεται και τη θέση της παίρνει μια άλλου είδους κινηματογραφική μέθεξη που εντάσσει τον θεατή στο ευρύτερο μεταφυσικό πλαίσιο τόσο του κόσμου του όσο και της ταινίας.