Αντιγράφοντας από παντού

Οι απόψεις για το βαθύτερο νόημα της μίμησης διίστανται. Για κάποιους είναι η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας, αλλά κι η προϋπόθεση για να παραχθεί κάτι, μια και σε οποιαδήποτε τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Για άλλους είναι μια ένδειξη πνευματικής ή καλλιτεχνικής ανωριμότητας που εγγυάται την αποτυχία, αφού όσοι μιμούνται δουλεύουν χωρίς συναίσθημα. Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, δεν δείχνει να ταλαντεύεται ανάμεσα στις δύο προσεγγίσεις. Από τα πρώτα του χρόνια στη μείζονα αντιπολίτευση δεν είχε φοβηθεί να αντιγράψει το ανδρεοπαπανδρεϊκό ύφος προκειμένου να λανσαριστεί σαν διάδοχος του ιδρυτή του Κινήματος. Και μέχρι σήμερα δεν κρύβει τη διάθεσή του να κάνει κόπι-πέιστ τις ιδέες ή τα τσιτάτα άλλων πολιτικών χώρων και προσώπων στην απόπειρά του να γράψει το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ στο οποίο θα ζήσει το κόμμα καλά κι εκείνος καλύτερα.