Εχουν περάσει 47 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο, για κάποιους μια ολόκληρη ζωή. Υπάρχουν όμως εικόνες που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Μια πιο πολύ απ’ όλες: αυτή των μανάδων με τις φωτογραφίες στα χέρια, να στέκουν κλαίγοντας μπροστά στα οδοφράγματα, περιμένοντας να ακούσουν κάποιο νέο για τους αγνοούμενους γιους τους. Πολλές από αυτές έφυγαν από τη ζωή χωρίς ποτέ να μάθουν τι απέγινε το παιδί τους.

Πλέον όμως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως δεν έπρεπε να έχουν γίνει έτσι τα πράγματα. Σε πολλές περιπτώσεις, η αναγνώριση των οστών των πεσόντων και η επιστροφή τους στην οικογένειά τους ήταν εφικτή, αλλά δεν έγινε ποτέ. Σε άλλες, όπως θα διαβάσετε στα «ΝΕΑ», υπήρχαν αρχεία ακόμα και με το ακριβές σημείο ταφής, όμως για πολιτικούς λόγους δεν έγιναν οι απαραίτητες διαδικασίες για να λυτρωθούν οι συγγενείς και να μπορούν να πενθήσουν τους δικούς τους ανθρώπους, τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα τους. Η Κύπρος έχει ήδη καταδικαστεί από το ΕΔΑΔ για τους χειρισμούς της στην υπόθεση και οι αποκαλύψεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα στη Βουλή προκαλούν οργή, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πόσο ευαίσθητο είναι το θέμα.

Οσο φως κι αν πέσει στην υπόθεση, θα πέσει εκ των υστέρων. Ο πόνος και η αγωνία των οικογενειών δεν μπορεί πια να μαλακώσει, η πολιτεία όμως μπορεί να επανορθώσει. Εχει σημασία να μάθουμε τι πραγματικά συνέβη, να ξέρουμε όλες τις πτυχές μιας από τις μαύρες σελίδες του Ελληνισμού. Να τις διηγούμαστε όλες, ακόμα και αυτές που θα έπρεπε να μας κάνουν να ντρεπόμαστε.