Το ρεπορτάζ από την Κύπρο του Κώστα Κωνσταντίνου, που δημοσίευσαν χτες «ΤΑ ΝΕΑ», είναι η πιο αποτρόπαιη και η πιο χυδαία ιστορία στα χρονικά του νεότερου Ελληνισμού που έχει πέσει στην αντίληψή μου. Μου είναι αδιανόητο αυτό που αποκάλυψε ο δημοσιογράφος Ανδρέας Παράσχος, ότι οι κυβερνήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας γνώριζαν πού είχαν σκοτωθεί και πού είχαν ταφεί στρατιώτες οι οποίοι πολέμησαν τους Τούρκους κατά την εισβολή του 1974, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, αλλά το απέκρυψαν από τους συγγενείς τους, διότι «ήθελαν μανάδες να κλαίνε στα οδοφράγματα». Δεν χωράει ο νους του ανθρώπου τόση εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου και, ουσιαστικά, τέτοια κάλπικη προσπάθεια χειραγώγησης της ελληνικής κοινής γνώμης σε Κύπρο και Ελλάδα όσο και στον κόσμο – στα Ηνωμένα Εθνη και στα διεθνή φόρα όπου συζητιόταν το Κυπριακό.

Προφανώς, η τεράστια αυτή απάτη δεν μπορεί να σκεπαστεί με μια συγγνώμη της πολιτείας. Σε κανονική χώρα, το πολιτικό σύστημα θα είχε σαρωθεί. Τις προάλλες, ο κύπριος πρόεδρος μίλησε για το αθάνατο DNA των Ελλήνων. Αν αυτό το DNA υπαγορεύει τέτοιες ατιμίες, καλύτερα να νοθευτεί γρήγορα ή και να εξαφανιστεί.