Η μνήμη γίνεται φως

Ανθη νεραντζιάς σπαρμένα πάνω σε ένα κατράνι, σε ένα κομμάτι μαύρης πεύκης από την Πάτμο, στέκουν απέναντι από ένα μαύρο τετράγωνο – όπως εκείνο το εμβληματικό που ζωγράφισε ο εκ των κορυφαίων της Ρωσικής Πρωτοπορίας Καζιμίρ Μαλέβιτς το 1915 – που σιγά σιγά φωτίζεται από ένα κεράκι μέχρι να γίνει λευκό και εν συνεχεία να εξαϋλωθεί. Μια διαδρομή από το απόλυτο σκοτάδι προς το φως, αλλά και τη μνήμη που σιγά σιγά ξεθωριάζει αποτυπωμένη πάνω σε ξύλα από αμπάρια παλιών «λίμπερτι», σκαριών που διαλύθηκαν στη Σαλαμίνα και εκποιήθηκε η πρώτη ύλη τους στην Ελευσίνα. Είναι στιγμές από τον ζωγραφικό κόσμο του Χρήστου Μποκόρου, στον οποίο η μνήμη συναντά το φως, το σκοτάδι, την ελπίδα, το πένθος, τη γιορτή. Είναι ο δικός του τρόπος για να ξαναδούμε την Ελληνική Επανάσταση, ένας τρόπος για «να τιμήσουμε τον αγώνα εκείνων που εξεγέρθηκαν, που ξεπέρασαν τον φόβο του θανάτου, που έδωσαν τον εαυτό τους για μια ιδέα», όπως λέει ο ίδιος ο ζωγράφος.