Η συμφωνία «Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης» που υπέγραψαν Ελλάδα και Γαλλία είναι μια σημαντική και θετική εξέλιξη. Αλλά η ξεχωριστη ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής (mutual assistance clause) που περιέχει συνιστά λάθος (και μάλιστα γραμμένη σε κακά ελληνικά όπως η αναφορά σε «ένοπλη βία»!). Η συμφωνία θα έπρεπε να περιέχει διατύπωση που να δεσμεύει ρητά και κατηγορηματικά τη Γαλλία να συνδράμει την Ελλάδα με όλα τα μέσα περιλαμβανομένων και των στρατιωτικών στο πλαίσιο ενεργοποίησης της ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής του άρθρου 42,7 της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Συνθήκη Λισαβόνας – ΣΕΕ). Καθώς η διμερής ρήτρα πρώτον, υπονομεύει, εξασθενίζει τη συλλογικη ρήτρα – υποχρέωση όλων των κρατών μελών της ΕΕ να συνδράμουν άλλο κράτος μέλος που αντιμετωπίζει «ένοπλη επιθετικότητα» (και όχι επίθεση) από τρίτη χώρα. Δεύτερον, υποχρεώνει κατά κανόνα τις συμπράττουσες τρίτες χώρες να υποστηρίζουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της άλλης χώρας. Η Ελλάδα π.χ. τη Γαλλία στη ζώνη Σαχέλ, έστω κι αν η ρήτρα αναφέρεται σε επίθεση επικράτειας των δύο χωρών. Πάντως ορθή είναι η επιλογή της Ελλάδας να στηρίξει τη «στρατηγική αυτονομία» της Ευρώπης και τη δημιουργία του ευρωπαϊκού στρατού – ιδέες που εκπορεύονται από το Παρίσι – ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία AUKUS (ΗΠΑ, Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή