Σε λίγες μέρες κλείνουμε έναν χρόνο από την καταδικαστική πρωτόδικη απόφαση για την Χρυσή Αυγή. Ομως η ιστορία της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα δεν έκλεισε με μια καταδίκη, όση αξία κι αν είχε για τη δικαίωση των θυμάτων. Αν οι σκηνές από τη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης είναι ενδεικτικές, τότε δώδεκα μήνες ύστερα από μια σημαντική νίκη ολόκληρου του δημοκρατικού τόξου, κάποιοι δοκιμάζουν και πάλι τις δυνάμεις τους με τον τρόπο που έμαθαν την τελευταία δεκαετία.

Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο τότε και στο τώρα: πλέον πολίτες και πολιτικό σύστημα είμαστε σοφότεροι. Αναγνωρίζουμε ευκολότερα τα σημάδια και τον κίνδυνο, ξέρουμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν η πληγή μείνει αφρόντιστη, διαβάζουμε την προειδοποίηση των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Κυρίως, όμως, γνωρίζουμε πως σε τέτοιες περιπτώσεις η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Καμία θεσμική ανοχή δεν πρέπει να υπάρξει στη βία των μαχαιριών, την ασυδοσία και τις προκλήσεις με λοστάρια και προτεταμένα χέρια. Κανένας δισταγμός, πόσω δε μάλλον όταν οι κουκουλοφόροι βγαίνουν μέσα από σχολεία, τα οποία χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια.

Τη σημασία μιας κοινής στάσης πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να κατανοήσουν τα πολιτικά κόμματα, που δεν διστάζουν να εξαπολύουν χαρακτηρισμούς στα αντίπαλα στρατόπεδα ακόμα και για ζητήματα τέτοια, στα οποία επιβάλλεται η συναίνεση. Οφείλουν κι αυτοί να προστατεύσουν την επιλογή που έγινε όταν ο πρώτος φάκελος στάλθηκε στην εισαγγελία. Να γυρίσουν μαζί την πλάτη σε τέτοιου είδους φαινόμενα, χωρίς άνω τελείες. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, η ιστορία κινδυνεύει να επαναληφθεί ως φάρσα. Αυτή τη φορά, βέβαια, χωρίς κανένας να γελάει.