Ο Βασίλης Σπανούλης έγινε ένας παίκτης-σύμβολο για το ελληνικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ όχι επειδή διέθετε ξεχωριστό ταλέντο και το αξιοποίησε στο έπακρο δουλεύοντας σκληρά. Ούτε επειδή είχε ηγετικό χάρισμα και κέρδισε πολλούς τίτλους. Αλλά επειδή κατάφερε να παρατείνει την καριέρα του μέχρι την προχωρημένη αθλητικά ηλικία των 39 ετών και να ταυτιστεί με ένα λαοφιλή σύλλογο, όπως ο Ολυμπιακός. Αυτό ήταν πιο εύκολο να συμβεί σε παλιότερες εποχές όταν ο αθλητισμός ήταν αλλιώς. Οταν δεν υπήρχαν συμβόλαια, όταν οι μετακινήσεις παικτών από μία ομάδα σε άλλη γίνονταν πολύ πιο δύσκολα τόσο εντός των συνόρων μιας χώρας όσο και διακρατικά. Τα ρόστερ δεν άλλαζαν με την ίδια ευκολία όπως σήμερα και οι παίκτες είχαν τη δυνατότητα να μένουν πολλά χρόνια σε μια ομάδα (ή και πολλές φορές να ξεκινούν και να τελειώνουν την καριέρα τους σε αυτή) και να ταυτίζονται μαζί της και με τον κόσμο της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή