Στις 7 Οκτωβρίου του 2020 σύσσωμο το πολιτικό σύστημα πανηγύριζε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης. Για την ακρίβεια, μια μέρα πριν μέσα στην Ολομέλεια βουλευτές των κομμάτων συνέχαιραν ο καθένας τη δική του πλευρά των εδράνων για τον αγώνα που έδωσε κατά του νεοναζιστικού μορφώματος. Τι κι αν οι λεγόμενες δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου ποτέ δεν συνασπίστηκαν πραγματικά σε μια μάχη εναντίον του όσο τα μέλη του φορούσαν κοστούμια και έμπαιναν με κρατικά οχήματα στο βουλευτήριο; Φέτος, σχεδόν ένα χρόνο μετά, οι χρυσαυγίτες – αντί να παραμένουν στα πολιτικά αζήτητα και στα κελιά τους – ξαναβρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο. Ξαναβρίσκονται επειδή κοινοβουλευτικά κόμματα τσακώνονται για το ποιος φταίει για όσα συμβαίνουν στα ΕΠΑΛ των δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης – των περιοχών, δηλαδή, μέσα στο κατεξοχήν νεοδημοκρατικό προπύργιο που πάντα ψήφιζαν αριστερά και κεντροαριστερά εξαιτίας του προσφυγικού τους παρελθόντος. Για την Κουμουνδούρου η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά την κυβέρνηση και τη συμπολίτευση, που υιοθετούν «συγκαλυμμένη ακροδεξιά ρητορική».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή