Και τον Μπενζεμά

Το μόνο που δεν διάβασα για τα ελληνογαλλικά είναι ότι θα μας δώσουν τον Μπενζεμά, να τον πολιτογραφήσουμε Ελληνα για να πάμε στο Μουντιάλ. Βέβαια με τα λεφτά που πληρώνουμε για τις φρεγάτες και τα αεροπλάνα θα μπορούσαμε να αγοράσουμε ολόκληρη την Παρί Σεν Ζερμέν, να τη βάψουμε μπλε και να μαζέψουμε ό,τι υπάρχει σε κούπα σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Διακρίνω, λοιπόν, έναν ασυγκράτητο ενθουσιασμό. Με κάτι από το ύφος του πιτσιρικά που βγαίνει άνετος και με ύφος στην αυλή του σχολείου έχοντας ως back up τον ογκώδη μεγάλο του αδερφό. Δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά αφού τονώνει την αυτοπεποίθηση και το εθνικό φρόνημα ας αφήσουμε την εντύπωση να υπάρχει στον αέρα, κακό δεν κάνει. Ο δε Μακρόν, ο δικός μας πλέον Εμανουέλ, συγχωρήστε με για την έκφραση, εμφανίζεται περίπου ως sugar daddy. Γιατί, εντελώς μεταξύ μας, από τότε που αποκτήσαμε κράτος και εθνική συνείδηση, αισθανόμαστε την ανάγκη να ακουμπάμε κάπου. Αυτό δεν είναι παράλογο. Η ίδρυση του κράτους μας δεν φέρει ούτε μία ελληνική υπογραφή. Η εικόνα της μικρής, πτωχής, πλην τίμιας Ελλάδας που ακουμπάει σε έναν στιβαρό ώμο είναι συστατικό στοιχείο της νοοτροπίας μας. Αλλωστε καλλιεργήθηκε και από τις ιστορικές συνθήκες. Αν μη τι άλλο, στο φαντασιακό μιας μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας είναι η αγκαλιά της ρωσικής αρκούδας που, ψέλνοντας τον Ακάθιστο Υμνο, μας παίρνει κοντά της δείχνοντας τα νύχια της στους άπιστους. Και εδώ υπάρχει ακόμα ένα θετικό στοιχείο της συμφωνίας με τη Γαλλία που, ακόμα, δεν διακρίνεται στις πραγματικές του διαστάσεις. Είναι η ενίσχυση της ευρωπαϊκής μας συνείδησης που, για να τα λέμε όλα, στα χρόνια της κρίσης απειλήθηκε και απέκτησε ρωγμές. Ο μέσος Ελληνας αντιλαμβάνεται αυτό που κόντεψε να ξεχάσει τα προηγούμενα χρόνια. Για μας δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από την Ευρώπη. Είναι αυτονόητο, αλλά όχι αντιληπτό από όλους. Ναι, βέβαια, καλές και απαραίτητες οι περιφερειακές συμμαχίες. Ομως αυτή η ελληνογαλλική σύμπραξη προβάλλει στο εθνικό θυμικό και το στίγμα του προσανατολισμού που έχει η χώρα. Αλλωστε, από το να περιμένεις από τον Πούτιν να μας δώσει την Πόλη, είναι πιο ρεαλιστικό να περιμένεις από τον Μακρόν να μας στείλει τον Μπενζεμά.