Μια ηθική και νομική υποχρέωση

Εγινε δημόσια κουβέντα τώρα τελευταία για ένα πολύ σοβαρό θέμα, αυτό της ένταξης των παιδιών μεταναστών στο δημόσιο σχολείο, με τελείως λάθος τρόπο ως συνήθως. Μετά την περίπτωση της δημοσιοποίησης της λίστας των ονομάτων νηπίων από βουλευτή, ήρθε ένα άρθρο του υφυπουργού Παιδείας και καθηγητή Διεθνούς Δικαίου, Αγγελου Συρίγου. Σε αυτό ξεκινά υποστηρίζοντας ότι το σχολείο έχει καθιερωθεί «ως το πλέον επιτυχημένο παράδειγμα κοινωνικής εντάξεως» και δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς μαζί του (πάρα μόνο ίσως στη μη χρήση του νεοελληνικού τύπου «ένταξης»). Προσθέτει, ωστόσο, ότι για να λειτουργήσει «σωστά» αυτό «οι μη έχοντες ως μητρική γλώσσα την ελληνική δεν πρέπει να ξεπερνούν ένα συγκεκριμένο ποσοστό ανά τάξη, που κινείται γύρω στο 20%», θεωρεί πως το παραπάνω αδικεί τους ελληνόφωνους μαθητές ενώ επισημαίνει ότι «εάν η συγκέντρωση αλλοδαπών μαθητών ξεπερνά το 50% οδηγούμαστε σε δημιουργία γκέτο». Δεν παραθέτει δυστυχώς την πηγή των συμπερασμάτων του, ειδικά για το 20% που επικαλείται χωρίς κάποια αναφορά σε έρευνα ή παράδειγμα βέλτιστης πρακτικής. Θα έπρεπε μιας και στη χώρα μας υπάρχουν σχολεία που αρκετά χρόνια τώρα λειτουργούν μια χαρά με πάνω από 20% παιδιά αλλοδαπών και το υπουργείο ουδέποτε είχε επικαλεστεί τέτοιο ποσοστό ως σήμερα. Σε πολλές ευρωπαικές χώρες γίνονται έρευνες και καταγράφονται δεδομένα, όχι βέβαια για να δημοσιοποιούνται, αλλά για να βελτιώνεται η εκπαιδευτική διαδικασία.