Εκπαιδευτικοί χωρίς εκπαίδευση

Εδώ και πολύ καιρό, η ΟΛΜΕ έχει εξελίξει τον παλαιό συνδικαλιστικό ρόλο της. Συνεχίζει να υποστηρίζει «κεκτημένα», την αδράνεια δηλαδή, αλλά το κάνει με έμφαση σε μια εχθροπαθή ρητορική. Γνωρίζουν ότι τα «κεκτημένα» τους ισοδυναμούν με τη μαλθακότητα, με το σχολείο της ήσσονος προσπάθειας και της παπαγαλίας που πατώνει στo διεθνές πρόγραμμα Pisa. Και τα υπερασπίζουν κόντρα σε κάθε κοινωνική εξέλιξη. Ζητούν διορισμούς, υλικοτεχνικές βελτιώσεις, μικρότερα τμήματα, που σημαίνουν νέες διεκδικήσεις για διορισμούς, χρηματικές απολαβές και να μη δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Η Ελλάδα χρεοκόπησε, μπήκε σε μνημόνια, εξαναγκάστηκε σε μεταρρυθμίσεις, μπήκαμε σε μια πανδημία που συνεχίζεται, αλλά για τον συνδικαλισμό της ΟΛΜΕ οι κοινωνικές εξελίξεις ήταν πάντα αφορμή για διεκδικήσεις. Διατυπώνονται συνεχώς αιτήματα που δεν προτείνουν τίποτα για το σχολείο – κι ας γνωρίζουμε όλοι καλά ότι έτσι αυξάνεται το χάσμα εκείνων που μπορούν να παρακάμψουν τη δημόσια εκπαίδευση με εκείνους που δεν μπορούν, αυξάνεται δηλαδή ο ταξικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης τον οποίο οι συνδικαλιστές υποδύονται ότι καταγγέλλουν.