Στις γειτονιές του μίσους

Οταν ένας 15χρονος σε μια λαϊκή συνοικία της Θεσσαλονίκης τεντώνει το χέρι και απειλεί με έναν ναζιστικό χαιρετισμό, προφανώς κάτι συμβαίνει που ξεπερνάει την εκρηκτικότητα και την οργή που μπορεί να κρύβει η ηλικία του. Ο συναγερμός είναι σκόπιμο να δυναμώσει όταν ο ίδιος έφηβος επιδιώκει να έχει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε βίαιες συγκρούσεις, αντιμετωπίζοντας τη συμμετοχή του ως ηρωική στιγμή. Η περηφάνια μέσα από μία έκρηξη μισαλλοδοξίας που μπορεί να νιώθει αυτό το παιδί, είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από τις όποιες φθορές προκαλεί η ανεβασμένη αδρεναλίνη του. Η κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίησή του μέσα στα τσόφλια του αβγού του φιδιού είναι εκείνη που εγγυάται ένα ζοφερό μέλλον – για το ίδιο, τον περίγυρό του, την κοινωνία του. Πλείστοι ψυχαναλυτές θα διαβεβαίωναν ότι σε πολλές περιπτώσεις οι 15χρονοι που αισθάνονται δυνατοί, συμμετέχοντας σε νεοναζιστικά μορφώματα, υπήρξαν θύματα πριν αποφασίσουν να αναλάβουν έναν ρόλο θύτη. Εχει καταγραφεί σε γκετοποιημένες συνθήκες σχεδόν παντού στον πλανήτη. Κι εκεί, μέσα σε μια ομάδα που λειτουργεί ως συμμορία, όπως θα μπορούσε να κρίνει ξανά μια δικαστική σύνθεση, ο έλεγχος έχει χαθεί. Ακόμη περισσότερο όταν οι θύλακοι του σκοταδισμού λειτουργούν εντός σχολικού χώρου και στην καρδιά μιας μαθητικής κοινότητας.