Αν με κάτι εξίσου σημαντικό με όσα έχει κάνει στο θέατρο, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση μπορεί να πιστωθεί ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης είναι ότι δεν θέλησε ή δεν φρόντισε να γίνει «σταρ» αλλά να παραμείνει για το κοινό του ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Αν υπογραμμίζουμε την έλλειψη αυτής της φιλοδοξίας είναι γιατί ο «σταρ», η έννοια του σταρ, συνιστά αφ’ εαυτής μια υπερβολή ή μια κατάχρηση καθώς γίνεται σχεδόν απαγορευτική προκειμένου να κατανοήσει κανείς ένα έργο ή τον ρόλο που υποδύεται ένας ηθοποιός, με τόσο μεγάλη εξωτερική ακτινοβολία, ώστε να διεκδικεί την επίμαχη ιδιότητα. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης με τις συνεχείς υψηλού επιπέδου υποκριτικές του επιδόσεις σε συνδυασμό με τον άνθρωπο που επιστρέφει πάντα στον τόπο της καταγωγής του, τη Μυτιλήνη, δημιουργεί ένα υποδειγματικό πρότυπο καλλιτέχνη, να υπάρχει μ’ έναν ιαματικό για την ψυχούλα μας τρόπο, μέσα στην πανθομολογούμενη βαρβαρότητα των σύγχρονων καιρών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή