Ισως οι πιο διάσημες πραγματείες περί ιεροσύνης για την ελληνορθόδοξη εκκλησία και παράδοση είναι αυτές του Αγίου Ιωάννη Χρυσόστομου. Λέει, λοιπόν, μεταξύ πολλών άλλων, με το αυστηρό του ύφος, ότι η διαφορά του λαϊκού πιστού από τον ιερέα είναι ότι ο πρώτος έχει να ασχοληθεί βασικά με τη σωτηρία της δικής του ψυχής ενώ ο δεύτερος «δεν φτάνει να φροντίσει για τον εαυτό του, οφείλει να μεριμνήσει επιμελώς και για την ψυχή τη δική σου. Κι αν δεν θέλει να το κάνει, πηγαίνει στην κόλαση μαζί με τους πονηρούς, όχι για τα δικά του, τα προσωπικά του αμαρτήματα, αλλά για τα αμαρτήματα του ποιμνίου του, για κάθε περίπτωση που δεν έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι του για να το καταρτίσει σωστά». Είναι μια λογική διαπίστωση, ακόμη και για κάποιον που δεν θρησκεύεται, ότι ένας άνθρωπος που λειτουργεί ως ποιμένας συνανθρώπων του, ήτοι καθοδηγητής τους, πρέπει να συμπεριφέρεται σαν να έχει μερίδιο ευθύνης για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή