Τεχνική και τέχνη

Ανήκω σε μια μείζονα οικογένεια δασκάλων – πατέρας, παππούδες, αδέλφια, ξαδέλφια, σύζυγος, δάσκαλοι. Γνωρίζω ως δάσκαλος 60 χρόνια τώρα (δίδαξα από φοιτητής ιδιαίτερα μαθήματα) τη γοητεία ενός επαγγέλματος (που αναφέρεται και ως λειτούργημα) που έχει οδηγήσει έναν άνθρωπο, κατά την πλατωνική ρήση, από το σκοτάδι στο φως, από τα ένστικτα στον ορθό λόγο και από τη βία της διεκδίκησης της τροφής στους κανόνες του κοινωνικού ανταγωνισμού. Εχω κι άλλες φορές αναφερθεί σε αυτές εδώ τις φιλόδοξες πενήντα χρόνια σελίδες στη χαρά της επαφής με τον διψασμένο για γνώση νέο άνθρωπο και το καμάρι, όταν αυτές οι γνώσεις, αφού ριζώσουν και καρποφορήσουν, δίδουν στον διαχειριστή τους και τη χαρά της απόλαυσης των αποτελεσμάτων, αλλά και την περηφάνια της κάλυψης των αναγκών της ζωής. Δεν χρειάζεται να επανέλθω σ΄ αυτή την αγαλλίαση που σου προσφέρει η αίσθηση πως κυνήγησες με πάθος τη γνώση, έφτασες στη ρίζα, στις πηγές και στα όρια της γνωστικής περιπέτειας και, συνάμα, την ικανοποίηση που νιώθεις, όταν σε θυμούνται και σε μνημονεύουν οι συνάδελφοι και, κυρίως, οι μαθητές. Και δεν εννοώ μόνο τους τυπικούς μαθητές, αν άσκησες διδακτικά καθήκοντα, αλλά και τους συνομιλητές, τους ανταγωνιστές στον ίδιο γνωστικό χώρο, τους αναγνώστες και τους ακροατές σε δημόσιες και ιδιωτικές συναθροίσεις.